Dziś pora na omówienie drugiej z książek, które przywiozłem sobie z wycieczki do londyńskiego Imperial War Museum. Tym razem chodzi o książkę Rosie Garthwaite p.t. „How to Avoid Being Killed in a War Zone: The Essential Survival Guide for Dangerous Places”.
Autorka przez kilka lat służyła w armii, a później pracowała jako dziennikarz-freelancer w Iraku, ale także dla Al-Jazeery i BBC. Książka jest podsumowaniem jej doświadczeń zdobytych w tym okresie, ale nie tylko.
Podtytuł książki na język polski można byłoby przetłumaczyć mniej więcej jako: niezbędny przewodnik do przetrwania w niebezpiecznych miejscach. Oprócz doświadczeń autorki zawiera również szereg opinii innych ludzi — w szczególności dziennikarzy. Co ciekawe, niekiedy zdarza się, że te opinie przeczą temu, co twierdzi autorka. Wtedy obok jej opinii pojawia się zastrzeżenie, że ktoś inny uważa inaczej, po czym ta druga opinia również zostaje przytoczona. Mnie się to bardzo podoba (nie lubię ludzi, którzy sprawiają wrażenie najmądrzejszych z całej wsi (przed krową sołtysa) i nie dopuszczają do siebie myśli, że mogą się mylić).
I rzeczywiście to jest taki poradnik sztuki przetrwania. Może trochę dziwaczny, bo zawiera m.in. informacje o tym:
- jak zdobyć pożywienie,
- jak zbudować schronienie, np. szałas z gałęzi czy jamkę w śniegu,
- jak wykonać resuscytację małego dziecka i jak przyjąć poród,
- jak rozpalić ogień łukiem ogniowym,
- jak poradzić sobie, gdy zostaniemy porwani (jeden z najciekawszych fragmentów książki, opinia człowieka, który sam przez kilka lat był przetrzymywany przez porywaczy!),
- co powinno być w grab bag, który należy zawsze mieć gotowy (autorka wymienia tu m.in. karty płatnicze, paszport, wodę na 1 dzień oraz środki łączności — naładowane i gotowe do użycia, oraz sprzęt do ich naładowania).
Co Wam przypomina ten ostatni punkt? Bo jak dla mnie to jest to nic innego jak zestaw ewakuacyjny, jeden z fundamentów nowoczesnego survivalu.
I w zasadzie można byłoby podsumować tę książkę stwierdzeniem, że jest to poradnik z pogranicza survivalu nowoczesnego (przygotowanie do przetrwania sytuacji kryzysowych i poradzenia sobie z nieprzewidzianymi zdarzeniami) oraz survivalu tradycyjnego (jak poradzić sobie z zaspokojeniem potrzeb życiowych prymitywnymi metodami, gdy już nic więcej nie da się zrobić).
Książkę poleciłbym w pierwszej kolejności dziennikarzom, wolontariuszom organizacji pozarządowych i innym pracownikom, którzy muszą zawodowo jeździć w takie trudne miejsca. Ona pomoże im w nich się poruszać i zadbać o własne bezpieczeństwo. Przyda się także osobom, które chcą się wybrać w niebezpieczne rejony turystycznie.
Czy jest to książka dla preppera? Do pewnego stopnia — tak, bo pomoże zadbać o własne bezpieczeństwo w strefie działań wojennych. Ale nie jest to świadectwo osób, które przeżyły wojnę w byłej Jugosławii czy II Wojnę Światową w Polsce. Więc część z Was po jej przeczytaniu może czuć niedosyt.
Osobom, które chciałyby się zorientować w tym, czy autorka wie o czym pisze, polecam to jej wystąpienie na konferencji TED, dotyczące właśnie tego samego zagadnienia, o którym jest ta książka.
I po co to piszesz? Reklamę robisz? A gdzie przekazanie wiedzy z książki sprowadzonej do streszczenia w punktach. Kiepskie te Twoje tematy. Ok, ok, wiem, mogę nie wchodzić, nie czytać, ale siedzę już trochę w survivalu, takim zwykłym, prostym, codziennym, nie wydumanym, wymyslonym i krew mnie zalewa na takie tematy o niczym, bo co ma na celu ten wpis?
1. Tak. Robię reklamę. To dobra książka, zasługuje na reklamę.
2. Uważam, że to nieeleganckie, gdy się omawia całą wiedzę zawartą w książce na łamach wpisu na blogu czy filmu. W moim odczuciu jest to bezczelne żerowanie na pracy autora książki. Sam mam za sobą publikację dwóch książek. Nie chciałbym, by z nimi tak robili inni ludzie.
3. W materiale masz odnośnik do prezentacji wygłoszonej przez autorkę książki, zawierającej mnóstwo informacji na ten temat, pokrywającej się w dużej mierze z treścią książki.