Ile tak naprawdę wytrzyma żarcie w puszce?

Jestem gorącym zwolennikiem filozofii budowania zapasów żywności z tego, co jadamy na co dzień i konsekwentnej wymiany zapasów. Staram się kupować do zapasów to, co byłbym skłonny zjeść na obiad (gotowe dania różnego rodzaju), do kanapek (puszki z pasztetami, mięsami, rybami) czy zamiast surówki (ogórki konserwowe, brzoskwinie w syropie). Przy każdych zakupach w markecie kupuję parę produktów o długim terminie trwałości (głównie puszki). Staram się zjadać to, co zbliża się do terminu przydatności podanego na opakowaniu (np. wczoraj jadłem makaron świderki, który leżał w zapasie od roku, a przeterminowałby się w październiku).

Im więcej jednak interesuję się tematem, tym bardziej uświadamiam sobie, że być może nie warto? Że wcale niekoniecznie trzeba przejmować się terminami przydatności.

Fakty są takie — terminy przydatności do spożycia istnieją po to, by stanowić dupochron dla producentów żarcia. Wyznaczanie tych terminów nie odbywa się w oparciu o precyzyjne metody naukowe, bardziej zaś na podstawie tego, co pomysłodawca wyczyta na suficie. Kiedyś terminów przydatności nie było, a mimo to ludzie jakoś zjadali konserwy, niespecjalnie się martwiąc. Ot, jeśli puszka po otwarciu wykazywała oznaki zepsucia, to się ją wyrzucało. Jeśli nie, to się ją zjadało.

Takie podejście jest oczywiście nie do przyjęcia na gorsze czasy. Nie po to robimy zapas żywności na 3 miesiące życia, by później 2/3 jego być zmuszonym wyrzucić, gdy okaże się zepsuty. Mimo wszystko warto wymieniać zapasy żywności, również ze względów takich, jak m.in.:

• regularne sprawdzanie jakości kupowanych produktów (po to, by nie kupić 100 puszek czegoś, co kiedyś było świetne, a teraz nadaje się tylko do karmienia psów),
• eksperymentowanie kulinarne z kreatywnym wykorzystaniem produktów zmagazynowanych w zapasach.

Tak czy siak, w sieci można znaleźć sporo doniesień o tym, że zupełnie nie ma się czym przejmować, jeśli chodzi o trwałość konserw, przechowywanych w odpowiednich warunkach. Weźmy na przykład artykuł „The mother of all food storage myths” (ang. matka wszystkich mitów dotyczących przechowywania żywności):

Badanie przeprowadzono na puszkowanej żywności liczącej 100 lat, odnalezionej we wraku parowca Bertrand. Należy zaznaczyć, że Bertrand zatonął z ciężkim ładunkiem na rzece Missouri w 1865. Odnaleziono go później w 10-metrowej warstwie mułu.

Przebadano wydobyte z wraku puszki z małżami, brzoskwinie w brandy, pomidory, miód i mieszankę warzyw. Zawartość liczących 100 lat puszek została sprawdzona pod kątem obecności bakterii i wartości odżywczych. Badania wykazały, że żywność utraciła swój świeży wygląd i zapach, ale nie zawierała mikroorganizmów i była tak samo bezpieczna do spożycia, jak w momencie zapuszkowania. Witaminy A i C rozłożyły się, ale żywność zawierała wciąż duże ilości białka, a zawartość wapnia nie zmniejszyła się. Żywność została uznana za porównywalną do dającej się kupić obecnie.