O preppersach w Le Monde

Na facebooku znajomy znajomego podrzucił odnośnik do artykułu o tzw. preppersach, czyli osobach, które przygotowują się na gorsze czasy. Czyli nowoczesnych survivalistach, jak lubimy się tutaj na łamach tego blogu określać. Artykuł pierwotnie pojawił się w Le Monde, a następnie po przetłumaczeniu w polskiej wersji tutaj.

W artykule pojawiło się kilka interesujących spostrzeżeń, które wymagają skomentowania. Głównie dlatego, że mocno odbiegają od rzeczywistości i od wizerunku, jaki chcielibyśmy tu budować za pomocą tego bloga, czy innych społeczności, skupionych np. na forum Boungler.pl.

Liczba preppersów ciągle rośnie – jest ich już co najmniej 3 mln. Opracowują szczegółowe plany, jak przeżyć „koniec świata, jaki znamy”. (…) Na razie nie przeprowadzono na ten temat zbyt wielu badań, lecz wydaje się, że preppersi zyskują popularność we wszystkich środowiskach, zwłaszcza wśród ludzi młodych, osób żyjących na przedmieściach i zadłużonych. Pojawiły się już ikony tego ruchu, które prowadzą popularne blogi, programy radiowe i wydają książki w wysokich nakładach. Papież preppersów, James Wesley Rawles, były oficer wywiadu i chrześcijański konserwatysta, sprzedaje swoje książki w setkach tysięcy egzemplarzy. Otacza się nimbem tajemnicy – ukrywa, gdzie przygotował miejsce, w którym jego rodzina przetrwa moment katastrofy.

To, że przygotowanie na gorsze czasy zyskuje popularność, powinno tylko cieszyć. Wszystkich, z wyjątkiem może elit i władzy, bo im łatwiej jest sterować ludźmi zależnymi od siebie. Ludzie niezależni nie będą łatwo dawać sobą rządzić, gdy od państwa nie będą potrzebować niczego — w odróżnieniu od tych, którzy dostają co miesiąc wypłatę z państwowej pomocy społecznej czy państwowej firmy.

Jedną książkę Rawlesa przeczytałem, nawet miałem kiedyś ją tu zrecenzować, ale wyleciało mi to z głowy… Na jego bloga zaglądam i wcale mu się nie dziwię, że nie pisze o sobie zbyt wielu prywatnych informacji. Nikt, kto przygotowuje się na gorsze czasy, nie powinien chwalić się tym całemu światu. Gdybym napisał tu na łamach bloga „pod koordynatami GPS 52.315315 20.143722 mam na działce zakopany zapas żywności na 3 miesiące dla 5 osób”, w zasadzie mógłbym to miejsce spisać na straty i szukać nowego. 😉

Przewidywanie końca świata to ulubiona rozrywka kościołów i sekt, które z nich wyrastają. Lecz w odróżnieniu od millenarystów, preppersi nie oczekują żadnego konkretnego kataklizmu, którego datę można wyznaczyć. Wszystko może się zdarzyć, nieważne kiedy – pod tym względem nie są sekciarzami. Wszystko się nada: gigantyczny meteoryt czy planeta uderzająca w Ziemię, ogromny wybuch, połączenie wielu katastrof ekologicznych, pandemia, konflikt jądrowy Zachodu z Chinami, hiperinflacja, załamanie się światowego systemu bankowego w niecałe 12 godzin (jutro przestaje działać twoja karta płatnicza!), rewolucja, stan wojenny…

W powyższym fragmencie wytłuściłem fragment, który mi się nie podoba. Nie wiem, czy tak napisał autor, czy to jedynie niefortunne tłumaczenie. Tak czy siak, brzmi to w ten sposób, jakbyśmy wszyscy czekali aż w końcu coś pier–lnie i będziemy mogli się bawić na serio w nowoczesny survival. Tymczasem takie podejście jest mi zupełnie obce. Z całego serca nie chcę, by cokolwiek się w dzisiejszym świecie zmieniło na gorsze. Chcę mieć prąd w gniazdku, żarcie w sklepie, pieniądze na koncie i stabilne źródło dochodu. Ale liczę się z tym, że to może któregoś dnia zniknąć. I wolę nie płakać wtedy nad rozlanym mlekiem, tylko wdrożyć wtedy przygotowane zawczasu procedury.

By żyć dalej „po apokalipsie”, trzeba będzie zapewne (…) znów stać się myśliwymi i zbieraczami. A już na pewno trzeba będzie zachować umiejętności niezbędne do „odbudowania cywilizacji” (tkanie, lutowanie, leczenie, wykorzystywanie surowców wtórnych, pozyskiwanie pitnej wody). Trwają obliczenia, ile koni i krów będzie potrzebowała każda rodzina. Fantazmat zamkniętej społeczności, tak znakomicie pokazany przez Nighta Shyamalana w filmie Osada (2004), rozprzestrzenia się coraz bardziej.

Szczerze powiedziawszy, tu trochę muszę zgodzić się z żartobliwym tonem zaproponowanym przez autora artykułu. Bo mnie też trochę rozśmiesza dość naiwne dążenie do pełnej samowystarczalności, której nie da się osiągnąć w żadnym wypadku. W dzisiejszych czasach samodzielne zaspokojenie wszystkich naszych potrzeb, nawet przy ich mocnym ograniczeniu, nie jest możliwe. Dlatego ja nie nastawiam się na budowę w pełni autonomicznego gospodarstwa, a raczej na współpracę z innymi ludźmi.

Oczekując na klęskę i na ratunek przed nią, uciekamy przed myśleniem o tym, co spotyka nas tu i teraz. Owszem, znajdziemy u preppersów słowa potępienia dla chciwości finansjery, jednak ich indywidualistyczne wyobrażenia o samowystarczalności, ich eskapistyczne odruchy dają niewielkie szanse na społeczne i polityczne działania poza ramami obecnego systemu. Nie przychodzi im do głowy, tak samo jak kapitalistom w obłąkanym wyścigu za zyskiem, że cywilizacja mogłaby zmodyfikować swój kierunek. Nie do pomyślenia jest dla nich to, że niespłacalne zadłużenie, wbrew nam, a dzięki chytrości historii, mogłoby stać się przejściem do bardziej solidarnego społeczeństwa. Zanurzeni w neodarwinistycznej ideologii walki każdego z każdym, nie są w stanie wyobrazić sobie, że zwykła redystrybucja dóbr byłaby bardziej skuteczna w walce z koszmarami kryzysu niż strategiczna relokalizacja. Krótko mówiąc, preppersi odmawiają przygotowania się do dalszego życia w świecie po kapitalizmie.

Ten cytat dość ciekawie wpisuje się w kierunek dyskusji zapoczątkowanej ostatnio przez jednego z Czytelników. W sensie, że patrząc tylko na koniec własnego nosa (dbając o przetrwanie własne i osób najbliższych) nie zastanawiamy się nad tym, jak moglibyśmy zmienić coś, co wpłynie pozytywnie też na innych ludzi. A czy rzeczywiście w razie kryzysu lepiej podzielić się zapasami niż uciekać z nimi na wieś? To dopiero dobre pytanie!